هفته نامه دیواری باشگاه کوه‌نوردی اسپیلت – سال اول – شماره ۲ – تاریخ ۹۲،۳،۱۲

هفته نامه دیواری باشگاه کوه‌نوردی اسپیلت

سال اول         شماره ۲          تاریخ ۹۲،۳،۱۲

اگر واقعیت‌ها با نظریات هماهنگی ندارند، واقعیت‌ها را تغییر بده . «آلبرت انیشتین»

بازگشت پروانه کاظمی ، بانوی هیمالیانورد کشورمان از کانچن جونگا :
همانطور که در بخش اطلاعیه های همین سایت ملاحظه فرمودید و طی صحبتی که آقای حمیدی مسئول باشگاه با خانم پروانه کاظمی در نپال و درخصوص زمان بازگشتشان به میهن داشتند ، ایشان اعلام کردند که با توجه به برگزاری بزرگداشت شصتمین سال صعود به قله اورست که از طرف دولت نپال صورت گرفته و حضور مدعوین و بالطبع شلوغی پروازها ، در بامداد (۴:۳۰) روز ۹۲،۳،۱۵ از طریق فرودگاه امام خمینی به کشور باز میگردند . هم باشگاهی های عزیز میتوانند جهت حضور در مراسم استقبال ورود ایشان با اینجانب هماهنگ کنند . ضمنا آقای رضا شهلایی فاتح قله کانچن‌جونگا نیز هم زمان با خانم پروانه کاظمی وارد کشور خواهند شد.

نشست هفتگی ۹۲،۲،۷ :
در این نشست طبق روال گذشته ضمن دیدار اعضا با یکدیگر ، ارائه گزارش برنامه صعود قله کهار همراه با عکس و فیلم بود که توسط آقای محمود اسدی ارائه گردید.در ادامه جلسه و طبق هماهنگی مسئول دپارتمان آموزش آقای بهروزی بامسئول باشگاه در خصوص ارائه مباحث آموزشی نشست هفتگی ، مسئول باشگاه شخصا به مبحث آموزشی استفاده از باطوم (چوب دست ) در ورزش کوه‌نوردی پرداختند.

تبریک تولد :
روز ۱۰ خرداد مصادف بود با تولد دو نفر از اعضای باشگاه اسپیلت . آقایان محمود اسدی و سید مصطفی موسوی . ضمن تبریک به این عزیزان ، برایشان آرزوی سلامتی و موفقیت روزافزون داریم.

برنامه هفتگی :
صعود قله زرینه کوه در منطقه فیروزکوه برنامه هفته گذشته باشگاه بود که با سرپرستی آقای حمیدی و حضور ۱۹ نفر از اعضای باشگاه و میهمان ، اجرا شد .

«نه» به حضور ورزش سنگ‌نوردی در المپیک :
هیئت اجرایی کمیته بین المللی المپیک به سنگ‌نوردی گفت نه !
به نقل از وبلاگ بیواک : هیئت اجرایی کمیته بین المللی المپیک در نشست خود در سن پترزبورگ روسیه از بین ۸ رشته ورزشی نامزد ورود به بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ سه رشته کشتی ، بیس بال و اسکواش را انتخاب کرد . قرار است مجمع عمومی المپیک در نشست ۱۶ شهریور خود در بوئنوس آیرس  از بین این سه رشته ورزشی فقط یک رشته را برای ورود به بازی های المپیک ۲۰۲۰ انتخاب نماید .
بله ، رویای المپیکی شدن سنگ‌نوردی متوقف شد ، اما رویای صعود‌های سریع‌تر ، قوی‌تر و بالاتر انسان هرگز متوقف نخواهد شد . ما همچنان صعود می کنیم بازهم سریعتر ، قویتر ، بالاتر !

«آدام اوندرا »و پروژه جدید :
وبلاگ بیواک : آدام اوندرا بعد از آن + 9b افسانه ای ( مسیر تغییر – (Changeو یک  +9a در نروژ ، مجددا به این کشور برگشته و در روزهای اخیر صعود هایی با درجه   8a / 8b+ / 8c+ / 9a داشته است. Petr Pavlicek فیلم‌بردار اوندرا این صعودها را ققط یک دست گرمی برای او می داند . پتر می گوید حالا وقت آن است که در انتظار سوپر پروژه اوندرا باشید .آیا اوندرا ما را شگفت زده خواهد کرد ؟ فارغ از هر نتیجه ای اوندرا حالا نمادی از صعود انسان است . او با صعودهایش در طبیعت ، دوستان سنگ‌نورد داخل سالن را بیخیال المپیک خواهد کرد .

نگاهی جامع به صعودهای اورست در بهار سال ۲۰۱۳ :
وبلاگ سولدوزکلوب:موسم بارندگی دارد از راه میرسد و بزودی در طول روزهای آتی صعودهای اورست به نقطه پایان خود خواهند رسید. اما قبل از اینکه صعودها به دلایل جوی غیرممکن شوند، شرایط مساعد جوی اجازه صعود بیش از ۶۰۰ کوه‌نورد را در این فصل (شامل کوه نوردان خارجی و شرپاها) به قله اورست داده است که از این تعداد، ۹ کوه نورد نیز جان خود را از دست دادند که در بین آنها نام‌های بزرگی نیز قرار داشتند. علی‌رغم خبرهای بدی که داشتیم، این فصل برای بانوان کوه‌نورد نیز فصل گشایش بود، طوری که تعدادی از بانوان کوه‌نورد برای اولین بار از کشورهای متبوعشان موفق به صعود اورست شدند.
در لیست صعود های اورست، تعدادی از آنها صعودهای شاخص و فراتر از حد نرمال به حساب می‌آمدند که سه اکسپدیشنی که قصد صعود اورست از مسیرهای نو را داشتند، در این لیست قرار می‌گیرند. این صعودها از طرف سه تیم دو نفره سازماندهی شده بود که صعود تیم گلب سوکولوف (Gleb Sokolov) و الکساندر کریکوف (Alexander Kirikov) هر دو از روسیه به دلایل مالی به مرحله اجرا نرسید و دو تیم دیگر که متشکل از چهار کوه‌نورد برجسته با ملیت‌های متفاوت بودند اقدام به صعود قله اورست به شیوه آلپاین و از مسیر نو کردند که تیم سیمونه مورو (Simone Moro) از ایتالیا و اولی استک (Ueli Steck) از سوئیس به دلیل درگیری‌های لفظی و حتی فیزیکی با تیم شرپاها به اجبار از ادامه صعود انصراف دادند. اما سرنوشت تیم سوم یعنی دنیس اوروبکو (Denis Urubko) از قزاقستان و الکسی بولوتوف (Alexey Bolotov) از روسیه با حادثه غم انگیزی که برای الکسی رخ داد و منجر به مرگ او شد، از ادامه تلاش بازماند و بدین ترتیب هر سه صعود به گونه‌ای با ناکامی به پایان خود رسیدند.
در حوادث منجر به مرگ نیز همانطور که در بالا هم اشاره شد تعداد ۹ کوه‌نورد جان خود را از دست دادند که به ترتیب تاریخ وقوع حادثه به شرح زیر می باشند:
•    مینگمار شرپا (Mingmar Sherpa) از نپال، (۴۵ ساله) در آغاز فصل صعود بر اثر سقوط در شکاف یخی.
•    داریتا شرپا (DaRita Sherpa) از نپال، (۳۷ ساله) بر اثر عارضه قلبی یا مغزی در کمپ سه.
•    سرگی پونومارف (Sergey Ponomarev) از روسیه، بر اثر عارضه قلبی در بیس کمپ پیشرفته جبهه شمالی.
•    لوبسانگ شرپا (Lobsang Sherpa) از نپال، بر اثر سقوط در بالای کمپ سه که در حال بازگشت از کمپ چهار بود.
•    الکسی بولوتوف (Alexey Bolotov) از روسیه، بر اثر سقوط از دیوراه به خاطره پاره شدن طناب حمایت خود.
•    نامگیال شرپا (Namgyal Sherpa) از نپال، مرگ در ارتفاعات بالا واقع در جبهه شمالی. او از دهمین صعود خود به اورست باز می گشت.
•    محمد حسین از بنگلادش، مرگ در چادر خود در کمپ های بالاتر بر اثر بیماری های مرتبط با ارتفاع.
•    سئونگ هو سو (Seong-Ho Suh) (نام او سئو سانگ هو نیز ذکر شده بود) از کره، ۳۴ ساله که از دوازدهمین صعود هشت هزار متری خود باز می‌گشت.
•    و یک کوه‌نورد ژاپنی که در حال بازگشت از کمپ‌های بالاتر در جبهه شمالی بود. نام او هنوز معلوم نیست.
صعودهای بانوان نیز که برای اولین بار در اورست اتفاق افتاد قابل توجه بودند. رها محرق از عربستان صعودی، سمینا بیگ از پاکستان، ادیتا نیکولاس (Edita Nichols) از لیتوانی و پائولینا آلستیا انریکز (Paulina Aulestia Enriquez) از اکوادور که همگی به عنوان اولین بانوان کوه‌نورد کشور خود شناخته شدند که موفق به صعود اورست گردیدند.
صعودهای دیگری نیز در اورست بودند که به نوعی قابل ذکر هستند، از جمله کنتون کوول (Kenton Cool) از بریتانیا که به همراه یک شرپای نپالی به نام دورجی گیلگن (Dorje Gylgen) در یک صعود موفق شد به ترتیب سه قله نوپتسه (۱۸ می)، اورست (۱۹ می) و لوتسه (۲۰ می) را صعود کرده و یک هتریک را به نام خود ثبت کند. هم اکنون نام این دو کوه‌نورد به عنوان اولین کوه‌نوردانی به شمار می‌رودکه توانسته‌اند سه قله واقع در نعل اسبی اورست را در یک صعود و بدون بازگشت به بیس کمپ صعود کنند. از دیگر نام‌هایی که دراین لیست قرار دارند می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: کوه‌نورد کره‌ای کیم چانگ هو (Kim Chang-Ho) که به عنوان اولین کره‌ای شناخته می‌شود که هم اورست را بدون اکسیژن صعود کرده و هم توانسته پروژه چهارده قله بالای هشت هزار متری را بدون اکسیژن به اتمام برساند، دیوید لیانو گونزالس (David Liano Gonzalez) از مکزیک که توانست اورست را در یک فصل و از دو جبهه متفاوت (شمالی و جنوبی) در فاصله هشت روز از ۱۱ تا ۱۹ می صعود کند، سانتیاگو کووینترو (Santiago Quintero) از اکوادور از معدود کوه نوردانی بود که اورست را از جبهه جنوبی و بدون استفاده از اکسیژن مکمل بعد از صعود ۱۰ روز پیش خود به شیشاپانگما، صعود کند، اما باز هم نام کوه‌نوردان ۸۰ ساله در اورست به چشم می خود.

یوایچیرو میورا (Yuichiro Miura) از ژاپن که با صعود به اورست در سن هشتاد سالگی در حال حاضر به عنوان مسن ترین فاتح اورست شناخته می‌شود. کوه‌نوردی که در تعقیب اوست، مین بهادر شرچان (Min Bahadur Sherchan) از نپال است که با ۸۱ سال سن در صورت موفقیت خود این عنوان را از یوایچیرو بازخواهد گرفت. و بالاخره از نام‌های باقیمانده فقط به کارلوس پانر (Carlos Pauner) از اسپانیا اشاره می کنیم. او توانست با صعود به اورست پروژه چهارده قله را به اتمام برساند اما به دلیل شبهه در صعود به شیشاپانگما، کارلوس تصمیم گرفته تا دوباره به این قله صعود کند تا شبهات رفع شوند.
اما لیست دیگری هم که حاضر شده به صعود نکرده‌ها اختصاص یافته که در این لیست نام های برجسته‌ای به چشم می خورند. در این لیست ابتدا نام پاتریسیو تیسالما (Patricio Tisalema) از اکوادور آورده شده. پاتریسیو در حالی که در حوالی ارتفاع ۸۳۰۰ در حال پیشروی بود به خاطر کمک به نجات داوا شرپا صعود خود را نیمه تمام گذاشت. داوا قبلا در "صعود یک روزه اورست" پاتریسیو را حمایت می کرد. نام بعدی چاد کلوگ (Chad Kellogg) از آمریکاست. این کوه‌نورد سرعتی و معروف آمریکایی به دلیل شرایط نامساعد جوی صعود خود را نیمه تمام گذاشت. و آخرین نام در این لیست متعلق به یک کوه‌نورد بسیار فداکار به نام روپرت هاور (Rupert Hauer) می باشد. روپرت بعد از صعود به شیشاپانگما در فصل جاری راهی اورست شده بود، او در حالی که در مرحله نهایی صعود به اورست از کمپ آخر به حرکت درآمده بود در ارتفاع ۸۷۰۰ متری به یک کوه‌نورد آمریکایی می رسد که دچار کوری شده بود و بلافاصله با نیمه تمام گذاشتن صعود خود اقدام به کمک به این کوه‌نورد بیمار می کند. او بعدا گفته بود که " هوا برای یک صعود موفق مساعد بود اما زندگی یک انسان مهم‌تر بود."

دائولاگیری روی خوش نشان نداد:
وبلاگ سولدوز کلوب : تلاش ها بر روی دائولاگیری درحالی به پایان خود رسیدند که اکثر تیم ها نتوانستند به قله ۸،۱۶۷ متری آن دست پیدا کنند. شرایط جوی بر روی این قله از قبل نیز بد بود و در روزهای اخیر هم همچنان نامساعد و توام با بادهای شدید و دید ضعیف گزارش می شد و به همین دلیل هم چندین صعود زمین گیر شده بود و چند اکسپدیشن نیز پایان تلاش خود را اعلام کرده بودند.
همانطور که گفته شد در حالی که برخی از تیم‌ها در ابتدای تلاش خود و در پی شرایط بسیار نامساعد جوی ادامه صعود خود را کنسل کرده و به کشورهای متبوع خود بازگشتند، سه کوه نورد اهل کاتالونیا به نام های جوانجو گارا (Juanjo Garra)، مانوئل گونزالس (Manuel 'Lolo' Gonzalez) و انریکه اوسیل (Enrique Osiel) حدود نه روز پیش در ۱۹ می بعد از اتمام دوره همهوایی، صعود خود را آغاز کردند و بعد از دو روز در ۲۱ می به کمپ سه رسیدند که از آن روز (یک هفته پیش) وضعیت جوی نامساعد بوده. همین شرایط باعث شد تا انریکه صعود خود را ناتمام بگذارد و دو نفر دیگر روز ۲۲ می اقدام به تلاش سختی برای صعود کنند که در مواجه با بادهای شدید مجبور به بازگشت شدند و روز بعد در ۲۳ می دوباره تلاش کردند که این بار در شرایط سختی موفق به صعود قله شدند اما بار دیگر فرود از قله در شرایط سخت حادثه آفرین شد. جوانجو دچار حادثه شده بود اما در گزارش اولیه این حادثه جزئی مخابره شده بود. شرپای جوانجو او را درست در زیر قله بعد از آن حادثه گرفته بود و مانع از سقوط مرگبار او شده بود.
در حادثه یاد شده که بعدا شرح کامل آن آشکار شد، قوزک پای جوانجو شکسته بود و او باید شب را در سرمای شدید در ارتفاع ۸۰۰۰ متری و در فضای باز سپری می کرد. روز بعد با اینکه حال گونزالس نیز زیاد مساعد نبود شرپای جوانجو نزد او بازگشته بود و تا هنگام مرگ او در شرایط بسیار سردی در کنارش مانده بود.
اما چیزی که در این میان اهمیت زیادی داره عملیات نجان جوانجو بود که در طول دو روزی که او در شرایط سخت دوام آورده بود در حال جریان بود و طی این عملیات نجات تاریخی، جان هشت کوه نورد (به غیر از جوانجو که دوام نیاورده بود) نجات داده شد. دوستان او و یکی از همنوردانش به نام سباستیان آلوارو (Sebastian Alvaro) که در آن لحظه در استانبول بود عملیات نجات را عهده دار می شوند. سباستیان از سیمونه مورو (Simone Moro) و مائوریتسیو فولینی (Maurizio Folini) که در بیس کمپ اورست بودند درخواست می‌کند که به دائولاگیری پرواز کرده و عملیات نجات را شروع کنند. آنها بعد از پرواز از بیس کمپ اورست که با خود سه شرپا نیز آورده بودند به بیس کمپ دائولاگیری رسیدند اما شرایط جوی اجازه نداد به جوانجو دسترسی پیدا کنند. با این حال خلبان موفق شد که شرپاها را به همراه تجهیزات ضروری از قبیل غذا، دارو و کپسول اکسیژن به ارتفاع ۶۲۰۰ متری رسانده و آنها بلافاصله شروع به پیشروی به ارتفاعات بالاتر کرده بودند. همان روز شرپای جوانجو که هنوز همراه او بود توانسته بود جوانجو را تقریبا تا ارتفاع ۷۶۰۰ یا ۷۷۰۰ متری برساند.
پرواز سیمونه مورو تا ارتفاع ۷۵۰۰ متری برای یافتن جوانجو بی‌نتیجه بود اما توانست جان یک کوه‌نورد هندی به نام بسنتا سینگ روی (Basanta Singha Roy) در ارتفاع ۷۴۰۰ متری را که همانند چندین کوه‌نورد دیگر در ارتفاعات متفاوت دائولاگیری سرگردان و منتظر مرگ خود بودند رو نجات دهد. سیمونه دست به تلاش دیگری زد اما شرایط جوی اجازه کار را به او نداد. همین روز رهبر تیم AMICAL alpin به نام دامنیک مولر از آلمان نیز به عملیات نجات پیوست و توانست با هلی کوپتر خود را به ارتفاع ۶۲۰۰ متری برساند.
روز سوم عملیات، مولر خود را به کمپ سه رساند و الکس، فران و یورگ از بیس کمپ اورست به همراه یک شرپا از ماکالو خود را به بیس کمپ دائولاگیری رساندند. یورگ و شرپای یاد شده با اولین پرواز خود را به کمپ سه رساندند. همان پرواز موفق شد تا هفت کوه نورد دیگر را با خود از نزدیکی کمپ ۳ تخلیه کند که پنج تن از آنها متعلق به اکسپدیشن هند بوده و دو شرپا هم متعلق به اکسپدیشن ژاپنی ها بودند. الکس و فران نیز در پرواز بعدی قصد داشتند به کمپ سه برسند اما به خاطر شرایط بد جوی مجبور به فرود در ارتفاع ۶۲۰۰ متری شدند.
در طول عملیات نجات روز سوم دو شرپا که قبلا به کمپ سه رسیده بودند با پیشروی در ارتفاعات بالاتر توانستند خود را به جوانجو و شرپای او (Kheshap Sherpa) برسانند. آنها قصد داشتند با داروهایی که در اختیار داشتند وضعیت این کوه‌نورد مصدوم را ثابت کنند اما مدت کوتاهی بعد جوانجو درگذشت. شرپاها جسد وی را به موقعیت کمپ سه منتقل کرده و در مسیر خود به یورگ، الکس و فران رسیدند ولی متاسفانه دیگر خیلی دیر شده بود.
روز چهارم عملیات نجات، تمامی کوه‌نوردان از منطقه دائولاگیری منتقل شدند. شرپای جوانجو نیز در پوخارا در حال مداواست.
در کل، تیم فرانسه همان اوایل ماه تلاش خود را نیمه تمام گذاشتند، دو همنورد ایتالیایی و لهستانی تا ۶۷ متری قله پیشروی کردند ولی به دلیل عدم دید کافی نتوانستند به گنبد قله برسند و مجبور به بازگشت شدند. تیم AMICAL alpin نیز از نزدیکی قله مجبور به بازگشت شدند و تیمی از هیئت کوه‌نوردی لهستان نیز تلاش خود را نیمه تمام رها کردند. طبق آخرین گزارش ها هنوز یک کوه نورد ژاپنی مفقود بوده و خبری از او به دست نرسیده است.
جوانجو با نام کامل خود Juan Jose (Juanjo) Garra Lorenzo متولد ۱۹۶۳ (۵۰ ساله) و یک مددکار اجتماعی، فیلم ساز و نویسنده سه کتاب بود. دائولاگیری هشتمین قله بالای هشت هزار متری او بود.

گردآورنده و تنظیم : ساقی محمودی