بعد از ظهر دوشنبه ۱۳ مرداد تهران را به مقصد کلاردشت ترک کردیم و شب را در قرارگاه ونداربن استراحت کردیم.
صبح روز بعد پس از تحویل بار ها به قاطرچی، پیمایش به سمت علم چال را آغاز کردیم.
بعد از ظهر هم زمان با قاطر ها به زیر پناهگاه خرابه رسیده و با کوله های سنگین تا سکو آرش یا آمریکایی ها ادامه دادیم.
روی سکو چادر زدیم، تجهیز شدیم و به سمت دیواره حرکت کردیم.
به شخصه علاقه دارم با وجود ریزش های فراوان گل سنگ های دیواره در تایم بعد از ظهر، روز قبل از صعود به آنجا بروم، وضعیت یخچال، طناب های ثابت، کارگاه ها و ری بلی های سنگ یوسف را در روشنایی روز بررسی کنم.
تا کارگاه سنگ یوسف پیش رفتیم، ابزار های اضافی را روی کارگاه تثبیت کردیم و با طناب هایمان ۵۰ متر فرود رفتیم.
نکته جالب و ناراحت کننده این بود که ۲ سال پیش، در صعود مسیر هاری رست در شهریور ماه، از همین کارگاه ۵۰ متر فرود رفتیم و به سطح برف رسیدیم. امسال، با وجود اینکه مرداد ماه بود و هنوز شکاف بین یخچال و دیواره پهن نشده بود، طنابمان به سطح برف نرسید! که این نشان از پایین آمدن سطح کلی برف و آب شدن یخچال های دائمی دارد.
بالاجبار چند متر آخر را روی طناب های ثابت فرود رفتیم و خودمان را به چادر رساندیم.
ساعت ۲ صبح روز بعد بیدار شدیم و ساعت ۳ به سمت گل سنگ ها حرکت کردیم.
سنگ یوسف را به سرعت رد کردیم و به سمت دیواره رفتیم.
در میانه مسیر طنابی زرد رنگ دیدیم که به صورت اریب به راست میرفت، متاسفانه از آن استفاده نکردیم و مستقیم به سمت دیواره و مسیر اراکی ها حرکت کردیم.
از اراکی ها به سمت راست تراورس کردیم و به ناچار وارد بخش ابتدایی مسیر ۵۲ لهستان شدیم. اینجا متوجه شدیم که باید از آن طناب زرد رنگ استفاده میکردیم و پایین تر به سمت راست متمایل میشدیم.
به صورت دست به سنگ کمی پایین رفتیم و در سپیده دم صبح خودمان را به کارگاه اول همدانی ها رساندیم.
کفش های سنگنوردی را پوشیدیم و شروع به صعود کرده ای و ضربدری کردیم.
۴ طول اول عمدتا طبیعی بود.
طول زیبای ۵ به صورت اریب به چپ میرفت که طبیعی و بخشی مصنوعی صعود شد.
طول های ۶ و ۷، عمدتا به صورت مصنوعی، از شکافی در سمت راست کتیبه زیبای مشهدی ها و کلاهک بزرگ مسیر لهستان بالا میرفت. ابهت دیواره در این قسمت باور نکردنی بود.
طول ۸ فوق العاده بود. با یک تراورس زیبا به راست شروع میشد و به صورت مصنوعی از کنار شکافی بالا میرفت. متاسفانه در قسمت هایی از مسیر، کنار شکاف های ابزار خور رول کوبی انجام شده است.
طول ۹ طولی بلند و ۵۰ متری بود. چند متر اول مصنوعی و باقی طبیعی.
طول ۱۰ به طاقچه زیبای همدان میرسد. روی طاقچه برای اولین بار چند دقیقه در کنار هم استراحت کردیم.
چه بزرگانی روی این طاقچه بودند و شب را تا صبح استراحت کردند! از گشایش مسیر در دهه شصت گرفته تا صعود زمستانی مسیر همدانی ها و یا صعود های انفرادی انجام شده روی این مسیر.
طول ۱۱ هم طولی زیبا بود که عمدتا طبیعی صعود شد. چند متر بالا میرفت و به دو راهی ۶۷ – ۶۸ میرسید.
پیشنهاد میکنیم برای شنیدن داستان این دو راهی و داستان گشایس مسیر همدانی ها، صعود زمستانی این مسیر و در کل دهه طلایی دیواره نوردی ایران، اپیزود ۱۷ پادکست بیس کمپ با عنوان “روزی روزگاری در علم کوه” را گوش کنید.
دو راهی را به چپ رفتیم و وارد قیفی شدیم که به بالا میرفت.
طول ۱۲ ادامه همین قیف بود که طبیعی صعود شد.
طول ۱۳، طول طبیعی ای بسیار زیبا و به صورت فیس بود که به سمت چپ میرفت. طول ۱۴ طولی سبک و طبیعی بود که متاسفانه پیدا کردن کارگاه آن که پشت سنگی پنهان بود، حدود ۴۰ دقیقه وقتمان را گرفت.
طول ۱۵ هم طولی بسیار سبک و کوتاه و البته ریزشی بود که به انتهای مسیر میرسید.
از اینجا تا قله حدود ۱۵ دقیقه پیمایش دست به سنگ در ریزشی ها بود که خروجی اش دقیقا زیر قله بود.
ساعت ۱۵:۳۰ روی قله بودیم.
فرود به سمت سیاه سنگ را آغاز کردیم. در پناهگاه سیاه سنگ استراحت کردیم و وارد دست به سنگ ها شدیم. برای ایمنی و سرعت، از کارگاه های سیاه سنگ ها برای فرود فنی استفاده کردیم و تا گردنه سیاه سنگ، ۲ طول ۵۰ متری فرود رفتیم.
در ادامه به اشتباه بجای دهلیز دوم وارد دهلیز اول شدیم و فرودی نسبتا سخت را به کف علم چال تجربه کردیم.
در علمچال به سمت پناهگاه خرابه نرفتیم و از کنار کوه های شاخک و علم، خودمان را به بخش غربی علمچال و زیر سکو رساندیم.
نهایتا ساعت ۲۱ به چادرمان رسیدیم. شب را استراحت کردیم و صبح روز بعد با کوله های سنگین به سمت سرچال و در ادامه ونداربن حرکت کردیم و غروب به تهران رسیدیم.
لوازم فنی:
♦۲۰ عدد کوییک درا
♦۲ حلقه نیم طناب ۷.۹
♦فرند سایز های متوسط و ریز (فقط سایز های متوسط استفاده شد)
♦کیل سایز های ریز (استفاده نشد)
♦پله رکاب و فی فی هوک
اعضای تیم: نیما علاقه بند و محمد ملکی
گزارش از نیما علاقه بند
