دل باخته کوه های وطنم
به آسمان و ابرهای سپیدش
به برف ها و صخره های ستیغ گونه اش
و به آب و باد و طوفان های سهمگین اش
به خستگی دل نوازش
به گل های وحشی و چمن زارهای بی بدیل اش
و به نواها و صوت پرندگان تیز پروازش…..
ای معبود من؛
میدانم که در این رهگذر
و در این سیر فنا
تنها
توئی که خواهی ماند
و من تا هستم
از تو خواهم آموخت و با تو خواهم زیست
و همچون گنجی گران بها
با تمام وجود
تو را خواهم ستود
و نگهبانت خواهم بود.
ذبیح اله حمیدی ۱۳۹۶/۴/۱۶
