بارش باران پنجشنبه شب ۱۹ فروردین، و همچنین پیش بینی هواشناسی، نشان از هوای نامناسب برای صعود روز جمعه بود.
از ۲۸ نفری که برای این برنامه نام نویسی کرده بودند، ۴ نفر غایب شدند و ۲۴ نفری که باقی ماندند با آمادگی کامل ساعت ۶ صبح جمعه در میدان آزادی حاضر شدند.
ساعت ۷:۳۰ از روستای سنگان (جاده کن سولقان) کوهپیمایی را شروع کردیم. در کمال نا باوری ابتدا مشاهده کردیم که جاده ی خاکی بین سنگانِ پایین و سنگان بالا آسفالت شده و نه تنها تقریباً ۳ کیلومترکشیده شده بلکه ادامه هم دارد! وقتی به انتهای آن جاده خاکی رسیدیم، ماشین راهسازی را دیدیم که همچنان کار می کرد و مشغول شکافتنِ دلِ کوه بود.
واقعاً جای تعجب و سؤال است که چرا هیچ متولی و مسوولی به فکر این خساراتِ وارده به طبیعت نیست ؟!
دیگر کمتر کوهی را می توان یافت که جاده ای در آن کشیده نشده باشد؛ آن هم جاده ای غیر ضروری و بی فایده از این دست.
شاید فایده ی کشیدن این جاده ها در پشت پرده باشد و ما چشم بصیرت آن را نداشته باشیم !!!
ساعت ۱۰ صبح در آبشارِ زیبای سنگان پس از صرف صبحانه، آماده ی صعود قله بودیم ولی ترجیح دادیم کمی صبر کنیم، زیرا بارش باران ادامه داشت و شدت گرفته بود. ساعت ۱۱ به طرف قله حرکت کردیم… هوا کمی بهتر شده بود و بارش هم کمی خفیف تر. وقتی به خط الرأس رسیدیم،هوا از پایین هم بهتر شده بود، پس بدون تلف کردن وقت به طرف قله ادامه مسیر دادیم. ساعت ۱۴ همه به قله ی ۳۴۰۰ متری پهنه حصار رسیدیم. و البته شادمان بودیم از صعودی که در هوای کاملاً نامصاعد بهاری با موفقیت انجام شد.
در راهِ بازگشت، به یاد اولین صعودم به این کوه در دهه های قبل بودم… :
صعودی که پنجشنبه عصر پیاده از اول جاده ی روستای سنگان ِ پایین شروع می شد، از میانِ باغ هایِ زیبا می گذشت، سپس با یک شب مانی در امامزاده سنگان، روز بعد با صعودِ قله ی پهنه حصار به طرف منطقه زیبای اَرَنگه (جاده چالوس) پایان می یافت.
خلوت و بکر بودن طبیعت در آن صعود، اکنون رویایی بیش نیست. هجوم جاده ها، خانه ها، معادن، مردم و اتومبیل هایشان به کوه ها، چهره ی این نماد و سرمایه ی اصلی طبیعت را چقدر دگرگون کرده است. تا کی باید منتظر ماند تا ارزش واقعی کوه های کشورمان نزد مردم و مسوولین بهتر درک شود تا از نابودی آن دست بردارند؟
همه می دانیم اکنون در بسیاری از کوه های مهم جهان مانند کلیمانجارو حتی جابجایی یک سنگ کوچک به دست انسان، چه جریمه سنگین مالی را برای او به دنبال دارد؛ حالا چه رسد به اینکه کسی یا عده ای قصد کنند به دست خود کوه را نابود کنند. مثل بسیاری از کوه های کشورمان که به نام پیشرفت و ترقی، رو به نابودی اند.
آیا کسی به جریمه ی آن ماشین راه سازی که از ماه ها قبل مشغول از بین بردن کوهِ پهنه حصار است، فکر می کند؟
آن ماشین، روز جمعه در آن باران شدید هم لحظه ای از کار باز نایستاد تا ثابت کند چقدر در تصمیم خود مصمم و جدی است!
مغزی که آن ماشین را هدایت و رهبری می کند، نه به فکر کره ی زمین است و نه به فکر مردم آن. آن مغز فقط به پیشرفت و ترقی و منافع خود می اندیشد.
آیا مسیر حرکت آن ماشین، مسیر حقیقی است یا به بیراهه می رود؟ باید منتظر ماند و سال بعد دوباره به پهنه حصار سفری کرد…
لطفاً به هیبت آن ماشین توجه فرمایید:
ذ.حمیدی ـ سرپرست برنامه
