هر هفته یک برنامه: این بار گزارش صعود قله پسنده‌کوه ـ ۲۷ تا ۱۳۹۲.۱۰.۲۹ «به یاد آیدین بزرگی و پویا کیوان»

در بهمن سال ۱۳۹۱، زنده‌یادان آیدین بزرگی و پویا کیوان خط‌الرأس قلل پسنده‌کوه ـ سیاه‌کمان ـ چالون ـ سیاه‌سنگ ـ علم‌کوه و خرسان شمالی را به سبک «آلپی» صعود کردند که در نوع خود برنامه‌ای کم‌نظیر و استثنایی بود.
 

متأسفانه چند ماه بعد این دو کوهنورد جوان به اتفاق مجتبی جراحی در راه صعود قله برودپیک (هیمالیا) از مسیر ایرانیان جان باخته و جامعه کوهنوردی را در اندوه و ماتم فرو بردند.
 

بی‌مناسبت ندیدیم که در زمستان امسال قله پسنده‌کوه را که احتمالاً اولین اجرای کامل زمستانی این قله (صعود و فرود یک روزه) می‌باشد را به اتفاق یاران باشگاه اسپیلت اجرا کنیم و آن را تقدیم به روح سرکش و پاک این جوانان جانباخته و شریف کشور عزیزمان ایران نموده، آرزو کنیم روح این همنوردان جوانمان مورد آموزش الهی و آرامش ابدی قرار گیرد……
 

صبح روز جمعه ۲۷ دی ماه ۱۳۹۲ با تیمی ۷ نفره به طرف کلاردشت حرکت کردیم. حدود ۱:۰۰ بعدازظهر به قرارگاه رودبارک رسیدیم. در آنجا با کرایه یک دستگاه جیپ به طرف قرارگاه ونداربن در ارتفاع ۲۲۰۰ متری حرکت کردیم.
 

بعد از استراحتی کوتاه و آماده شدن در قرارگاه جهت برف‌کوبی اولین یال صعود که به یال درختی شهرت دارد صعود را آغاز کردیم. حدود ۲ ساعت و نیم طول کشید که این یال را تا ارتفاع ۲۷۰۰ متری برف‌کوبی کرده و به قرارگاه بازگردیم.
شب آرام و سردی را در آنجا به صبح رساندیم.
 

ساعت ۴:۳۰ بامداد روز بعد جهت صعودقله حرکتمان را شروع کردیم. حدود ۲ ساعت از صعود در تاریکی و با استفاده از هدلامپ‌ها صورت گرفت. بعد از صعود مجدد یال درختی، مسیر یک فرود کوتاهی داشت. سپس یک یال بلند و پرشیب و پربرف را پیش رو داشتیم که صعود آن تا ساعت ۹:۰۰ صبح طول کشید. بعد از آن به گردنه‌ای رسیدیم که یال به سمت جنوب‌شرقی تغییر مسیر می‌داد. از این به بعد صخره‌ها و دشواری‌های صعود نمایان شد.
 

به دلیل برف زیاد در منطقه و نوع پودری بودن آن سختی مسیر دوچندان بود، زیرا نمی‌توانستیم از روی صخره‌ها حرکت کرده و مسیر را کوتاه کنیم. پس به اجبار با برف‌کوبی بیشتر آنها را دور می‌زدیم که همین امر باعث مصرف انرژی و توان تیم می‌شد.
 

بیشتر شیب‌های زیر صخره‌ها دارای برف تازه بود و با توجه به اینکه باید به شکل تراورس از آنها عبور می‌کردیم، مشکل و خطرناک بودند و همچنین عبور از روی سنگ‌ها و صخره‌های مسیر به دلیل برف و یخ‌زدگی، لغزنده و دشوار بود.
 

بعد از ساعت‌ها تلاش در ساعت ۱۳:۰۰ به آخرین شیب صخره‌ای زیر قله رسیدیم. وضعیت هوا از صبح ابری و توأم با ریزش خفیف برف بود. ولی خوشبختانه سردی آن ملایم و از لحاظ دید در وضعیت مناسبی قرار داشت. با توجه به پیش‌بینی هواشناسی مطلع بودیم هوا به طرف مساعد شدن و صاف شدن پیش می‌رود.
 

در ساعت ۱۴:۰۰، پنج نفر از اعضای تیم موفق به صعود قله شدیم.
 

ارتفاع با GPS دقیقاً ۳۹۰۰ متر اندازه‌گیری شد.
 

از روی قله، هاله‌‌ای از قله سیاه‌کمان را توانستیم از دور ببینیم.
 

بعد از عکاسی و استراحتی کوتاه، راه طولانی و دشوار فرود را در پیش گرفتیم.
 

مسیر فرود چند نقطه خطرناک و دشوار داشت که باید قبل از تاریکی هوا از آنها عبور می‌کردیم. چون با نور هدلامپ (چراغ‌قوه پیشانی) نمی‌شد از آنها گذشت. پس با سرعت زیاد فرود را انجام دادیم.
 

خوشبختانه در ساعت ۱۸:۰۰ موفق شدیم از تمام صخره‌ها و برف‌چال‌های مشکل گذشته، به اول یال طولانی فرود در ارتفاع ۳۰۰۰ متری بازگردیم.
در آنجا کمی استراحت کرده، با روشن کردن هدلامپ‌ها به ادامه فرود پرداختیم.
 

در ساعت ۲۰:۰۰ بعد از حدد ۱۶ ساعت تلاش بی‌وقفه (کوهنوردی کامل) با سلامتی و در حالی که ستاره‌های آسمان در بالای سرمان می‌درخشیدند، به قرارگاه ونداربن بازگشتیم.
 

شب دوم را در همان جا به صبح رساندیم و روز بعد با جمع‌آوری لوازم و با همان جیپی که آمده بودیم، به قرارگاه رودبارک بازگشتیم.
 

۵ نفرمان با سواری یکی از دوستان و دو نفر دیگر با وسایل نقلیه عمومی به تهران بازگشتیم و در ساعت ۱۶:۰۰ همه نفرات به تهران رسیدیم…….
 

پی‌نوشت:
زمانی که به قله رسیدیم، نگاهی به ادامه مسیر آیدین و پویا کردم.
 

گردنه ما‌شه نو را می‌دیدم. جایی که آنها اولین شب برنامه را در آنجا به صبح رساندند. آنها با سختی زیاد و حمل کوله‌های ۲۵ کیلویی و تلاشی بی‌وقفه بعد از صعود قله پسنده‌کوه به آنجا رسیده بودند.
 

آیدین بزرگی چند روز بعد روایت این صعود مشکل و فنی‌شان را در فضای مجازی منتشر کرد. آنها از آنجا به طرف سیاه‌کمان، سپس در روزهای بعد تا علم‌کوه و خرسان پیش رفتند.
سپس از دره کناری خرسان‌شمالی خود را به منطقه دره سه‌هزار رسانده و برای اولین بار یک صعود آلپی و طولانی را در منطقه علم‌کوه به ثبت رساندند.
 

با خواندن گزارش آیدین بزرگی متوجه می‌شویم جامعه کوهنوردی چه اعجوبه بزرگی را از دست داده است.
 

در جای‌جای این گزارش نقد و در عین حال امید دیده می‌شود و با ابتکار و اعجاز و دقت توأم است که با شور جوانی و سرکشی و غرور و تعصب درهم‌آمیخته و خواننده را با خود به دنیای جدید و کشف نشده و در عین حال آرمانی و ایده‌الیستی آیدین بزرگی می‌کشاند.
 

او در همان سال موفق به صعود انفرادی دیواره علم‌کوه از مسیر آرش شده بود. آن صعود نیز فقط از عهده یک اعجوبه کوهنوردی برمی‌آید.
 

چقدر زود جامعه کوهنوردی او را از دست داد.
 

در نوشته‌های بعدی آیدین که آخرین آن در روز قبل از صعود نهایی برودپیک نوشته شده است، درمی‌یابیم او چقدر این ورزش را عاشقانه، جدی و مقدس دوست داشته است.
 

مطمئناً پویا و مجتبی نیز چنین می‌اندیشند که با او همراه و هم‌طناب شدند. چقدر زمان لازم است که آیدینی دیگر در جامعه کوهنوردی متولد شود؟
 

او در عین جوانی، کوهنوردی باتجربه، فنی و قوی بود و مهم‌تر از همه هدفمند و با برنامه‌ریزی کوهنوردی می‌کرد و باز مهم‌تر از بقیه چیزها او کوهنوردی نویسنده بود….
 

زمستان گذشته، زمانی که برنامه آزادکوه را اجرا می‌کردیم با پویا و آیدین در دهکده کلاک ملاقاتی کوتاه داشتیم. چقدر حیف شد که فرصتی دست نداد تا با آنها بیشتر گفتگو کنم و با ایده‌هایشان از نزدیک آشنا شوم.
 

همچنین در بهمن سال گذشته تلفنی با مجتبی جراحی گفتگوی کوتاهی داشتم. زمانی که او به اتفاق دوستانش در راه مسیر شمالی دماوند جهت امدادرسانی به تیم باشگاه ما (اسپیلت) بودند که وقتی از من شنید «که ممنون مصدوم به پایین رسید» از همان جاده هراز به تهران بازگشتند و متأسفانه موفق نشدم با او از نزدیک ملاقاتی داشته باشم.
 

مطمئناً آنها جزء افرادی بودند که خطوط قرمز و خط‌کشی شده برایشان معنایی نداشت. حد مرزی افکار آنان در کوهنوردی بسیار جلوتر از زمان بود و همانگونه که مرگشان پیش‌بینی نشده و حیرت‌آور و مبهم بود، حیات کوتاهشان نیز با رمز و راز و ناشناختگی‌های فکری (جوانی) و ایهام و اعجاز همراه بود.
 

افسوس که این حادثه (برودپیک) چنان غیرمنتظره و آنی بود که به نظرم هنوز جامعه کوهنوردی موفق به هضم آن نشده است. شاید مدت‌ها لازم است که بتوان به زوایای مختلف آن پی‌برد. ولی چیزی که مشخص و واضح و تأسف‌آور است، از دست دادن آنان است.
 

«باشگاه اسپیلت این صعود را تقدیم به روح این عزیزان می‌نماید.»
 

ما در جای‌جای این صعود به یاد آنان بودیم و با خود نجوا می‌کردیم چگونه آنان با کوله‌های سنگین این مسیر مشکل را عبور کردند.
 

مطمئناً سنگینی کوله‌های آنان در مقابل سنگینی روح و اراده و عزمشان بسیار سبک و ناچیز بوده است. مگر جز این است که همه ما در کوهنوردی آموخته‌ایم در مرحله اول اراده و تصمیم و بعد برنامه‌ریزی و اجرا است.
 

همه این فاکتورها جملگی در این عزیزان جمع بوده است ولی متأسفانه در مقابل خواست طبیعت و خواست کردگار که ما آدمیان عدالت و بی‌عدالتی را در آن نمی‌توانیم به وضوح تشخیص دهیم، سرتسلیم فرود آورده و بسیار شتابان به دیار ابدی پیوستند.

یادشان گرامی باد.

گزارش سایت از: ذ. حمیدی
    1392.10.30

اعضای شرکت‌کننده به ترتیب حروف الفبا (۷ نفر):
آقایان: اشتریان، بهروزی، حمیدی (سرپرست برنامه)، رضا خلیل‌آبادی (مسئول فنی)، دهخدایی، سلیمی(عکاس)، صادق‌زاده (عکاس)

مسیر صعود (محل: ونداربن)

رضا خلیل آبادی که در این برنامه به تنهایی بیشتر مسیر را برفکوبی کرد.

قله پسنده کوه ـ ۳۹۰۰ متر